آینده را تصور کن

به نظر من توی زندگی اگر از هر آدمی یا دوستی فقط یک جمله کوتاه یاد بگیری و اون را توی زندگی ات به کار بگیری کافی هست.

حدود سال ۸۰ پیش یک دوستی داشتم - کاری به کیفیت اون دوستی و موندگاری اش ندارم چون سالهاست اون دوستی تموم شده و هیچ خبری از همدیگه نداریم - که این دوستی همزمان با شبکه های بازاریابی مثل گولدکوئست بود، خیلی سعی کرد منو مجاب کنه که عضو اون شبکه و زیرمجموعه اش بشم و البته من هیچ وقت عضو نشدم، هیچ وقت نتونست بر اون اصفهانی وجودم غلبه کنه !

یک روز که داشت حرف میزد یک چیز جالبی تعریف کرد، در مورد شبکه اشون حرف میزد و اینکه بعد از چند وقت به چه میزان پولی میرسی و میخوای با اون پول چیکار کنی و میگفت همیشه حتی در مورد جزئیات آرزوهات و رویاهات تصور کن در آینده میخوای چی و چجوری داشته باشی و این را تعریف میکرد که:
یک روزی یکی توی دبی آرزو داشته بنز داشته باشه، بعد از چند سال به آرزوش میرسه و یک بنز میخره، از قضا بنز را از یک هندی خریده بوده - نمیدونم چقدر با هندی ها رفت و آمد داشتید ولی اکثر هندی ها یک بوهای خاصی میدن، اون بو را نمیتونم تشریح کنم ولی خب برای ما بوی مطبوعی نیست - و توی اون بنز بوی همون هندی را میداده و با اینکه بنز خریده بوده این بو آزارش میداده !
خلاصه این بود که میگفت حتی اگر چنین آرزویی برای آینده داری با جزئیات تصورش کن چون همون طور به بعضی چیزا میرسی که تصورش کرده بودی.

دیروز یک دوستی میپرسید تو چجوری به بعضی چیزا میرسی و راضی هستی گفتم "من همیشه آینده را تصور میکنم".


از حدود ۱۵ سالگی یک دفتر داشتم که توش از آینده مینوشتم که قرار هست چی بشه حتی یک مدتی اینقدر این تصورم قوی بود که روزانه مینوشتم در آینده قرار هست چی بشه ولی سریعا این روال را قطع کردم، البته چند سال بعد نمیدونم چی شد که اون دفتر را نابودش کردم، فکر میکنم یکی از دلایل اینکه آینده را با جزئیات مینوشتم سریال مورد علاقه ام "در برابر آینده" یا همون "نسخه اولیه" بود.

سالها پیش وقتی اولین کارم به صورت مستقل - یعنی جدا از بابام - شروع کردم زیاد راضی نبودم یعنی واقعا به الکترونیک و کار توی شرکت بابا علاقه داشتم ولی خب یک روز قرار شد مستقل از بابا کار کنم که فکر میکنم این بزرگترین لطف بابام به من بود که باعث شد از ۱۷ سالگی مستقل کار کنم و روی پای خودم بایستم.

همون زمان آینده را تصور کردم که اگر قرار شد کار بعدی داشته باشم و راضی باشم فضای کاریم چجوری هست و دو سال بعد بهش رسیدم، عالی نبود ولی خب با تصوراتم تقریبا یکسان بود، یک گام جلوتر برای تصورات جدید تر، بازم بهش رسیدم، یعنی همیشه به بالاترش فکر میکردم و بهترش را تصور میکردم و هنوزم همین طور هستم و اتفاقات این ۷-۸ سال اخیر را از قبل تصور کرده بودم.
حتی وقتی زندان بودم میدونستم روال قبلی زندگیم ادامه پیدا نخواهد کرد و خیلی چیزا را از دست خواهم داد، همون توی اون مدت تصور کردم که آینده من چجوری میتونه باشه و چه کارهایی میشه انجام داد و تا چند سال بعد قرار هست به کجا برسم و کجا باشم و چه چیزایی بدست بیارم.
البته همه این تصورات یک جورایی برنامه ریزی برای آینده هم هست ولی خب نیاز به چیزی فراتر از برنامه ریزی نیاز هست یعنی باید یک تصور قوی هم کنار اون برنامه ریزی باشه.

اعتراف میکنم به تنها رویایی که برای آینده ایی که امروز هست تصور کرده بودم و بهش نرسیدم فوتبالیست شدن بود، یعنی از یک زمانی به بعد دیگه نتونستم فوتبال بازی کنم، به نظرم اگر قرار بود به همه رویاهامون دست پیدا کنیم دیگه اونها رویا نبودند.

الان دارم توی یکی از بزرگترین و بهترین شرکت های نرم افزاری ایران کار میکنم و چیزی هست که ۲-۳ سال پیش تصورش را داشتم که اگر قرار هست اینجا کار کنم توی چه فضایی کار کنم و مدتی هست دارم برای آینده بهتر تصور میکنم و خوشحالم دارم بهشون میرسم، حس میکنم وقتی این تصور را داشته باشی و تصورت قوی باشه بهشون میرسی و با اینکه ممکنه خیلی بالا و پایی داشته باشی ولی هیچ وقت ناامید نمیشی.

آینده و رویاهاتون را تصور کنید ولی هیچ وقت با اونها زندگی نکنید.


پی نوشت: به دنبال عکس برای این مطلب میگشتم که یک عکس جالب پیدا کردم که یک پرچم با متن "Imagine the Future" بود، کمی بیشتر جستجو کردم دیدم دانشگاه تسوکوبا ژاپن شعارش Imagine the Future هست و اون پرچم در کنار پرچم دانشگاه تسوکوبا نصب هست.

از مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۴: از ویرا تا کیروش

تیم ملی فوتبال ایران چهارشنبه دو هفته پیش در یک بازی دوستانه ۳-۱ در مسقط به عمان باخت، نمیشه یک بازی دوستانه را ملاک قرار داد ولی خب قبل از این هم دو بازی توی مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ به لبنان و ازبکستان باختیم و یک بازی دوستانه هم به آلبانی باخته بودیم، این نتایج اخیر تیم ملی ایران را کنار نتایج مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ بزاریم میبینیم که به جز برد اتفاقی ازبکستان و بازی با کره جنوبی که روی خوش شانسی و درخشش رحمتی بردیم نتیجه خاصی کسب نکردیم. دور مقدماتی هم که برد خفیف ۴-۰ و ۱-۰ مقابل مالدیو و تنها نتیجه خوب برد ۶-۰ بحرین در آزادی بود و تساوی با قطر در دوحه و تهران و تساوی با بحرین در منامه نشون میده که اصلا نتایج خوبی کسب نکردیم.

به نظر میاد کیروش هنوز واقعا ترکیب ایران را نشناخته، البته خب کسی که تقریبا نیمی از زمان کاری اش را به جای اینکه لیگ را به دقت تماشا کنه، به بهونه سر زدن به بازیکنان ایرانی شاغل در اروپا و کشف بازیکنان از لیگ دسته چندم کشورهای درجه دو و سه اروپایی مشغول هست و گاه و بیگاه لیگ را تعطیل میکنه خب مسلما ترکیب اصلی اش را هم هنوز بعد از چند سال نشناخته است.

اتفاقی که در مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه رخ داد عدم نتیجه گیری محمد مایلی کهن بود که بعد از تساوی با کویت در آزادی و بازی با قطر که ایران ۲-۰ به قطر در دوحه باخت و شانس صعود مستقیم را از دست داد سریعا محمد مایلی کهن برکنار شد و ویرا سرمربی تیم ملی ایران در بازی با ژاپن و احتمالی استرالیا شد.
اون زمانی بزرگترین اتفاقی که افتاد این بود که ویرا ( گرچه معتقدم ویرا اون تفکر پشت تیم ملی ایران نبود و فرد دیگه ای به ویرا خط میداد ) بازیکنان باتجربه و بازیکنانی که اون مقطع در اوج بودند را به ترکیب تیم ملی اضافه کرد، حضور بازیکنانی مثل زرینچه، پاشازاده، نامجومطلق به ترکیب تیم ملی اضافه شدند و اضافه کردن بازیکنان در اوج و با تجربه  موفقیت آمیز هم بود و تجربه اون بازیکنان باعث شد ایران به جام جهانی صعود کنه.
ولی دروازه بانان فعلی تیم ملی و مهاجمین تیم ملی اصلا آمار مناسبی ندارند، تنها بازیکنانی که بیش از ۱۰ گل زدند جواد نکونام و از مهاجمین هم غلامرضا رضایی ( ۱۱ گل ) هستند، بازیکنان فعلی تیم ملی ایران هم به نظر نمیاد تجربه بالایی برای این رقابت های حساس با قطر در دوحه و کره جنوبی در سئول داشته باشند.


کاش کیروش به جای لجبازی با بازیکنان تیم ملی ایران کمی فکر میکرد که چه بازیکنان با چه تجربه هایی را تیم ملی بهشون نیاز داره و باهاشون صحبت میکرد تا اونها به تیم ملی کمک کنند، چنین اقدامی باعث موفقیت خود کیروش هم میشد ولی خب متاسفانه تفکر غلط کیروش که اصلا با فوتبال ایران و آسیا همخوانی نداره باعث شده تا وضعیت تیم ملی فوتبال ایران به این گونه باشه که قطری هایی که هیچ جایی در فوتبال جهان ندارند در دوحه برای یک اتوبوس ما را مضحکه دست خودشون بکنند و جنگ روانی راه بندازند !

ایران چند بازی حساس پیش رو داره و کیروش به جای اینکه از بازیکنان با تجربه ای مثل رحمتی و کریمی و عقیلی و حتی مجیدی واقعا الان میتونند به ایران کمک کنند، ولی کیروش داره لجبازی میکنه و آخرین اقدامش هم این بود که یک اقرارنامه اجباری داده تا بازیکنان امضا کنند و اگر ایشون لطف اشون شامل حال رحمتی و عقیلی شد به تیم ملی برگردند.
من کار رحمتی و عقیلی را تائید نمیکنم ولی به نظر من الان وقتی رحمتی شفاها عذرخواهی کرده وقت امضا کردن اقرارنامه نیست و بعد هم متن را توی سایت های خبری منتشر کنند.

متاسفانه الان در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل در رده سوم بعد از ازبکستان ۱۱ امتیازی و کره جنوبی ۱۰ امتیازی و با ۷ امتیاز با قطر هم امتیاز هستیم، در ادامه هم با قطر در دوحه، با لبنان در تهران و با کره جنوبی در سئول بازی داریم، یعنی برای صعود مطمئن باید ۹ امتیاز کسب کنیم، شاید برد لبنان محتمل باشه ولی بازی با قطر در دوحه و کره در سئول واقعا دشوار هست.

کیروش اگر صعود کنیم با نکنیم پولش را میگیره یعنی حرفه ای تر از اون هست که توی این زمینه به فدراسیون فوتبال ایران باج بده ولی اگر صعود نکنیم فقط ۴ سال سرخوردگی این عدم صعود به جام جهانی برای فوتبال ایران باقی می مونه و ما می مونیم با کفاشیان عین دلقک ها بیاد یک خنده احمقانه تحویل ملت بده و بعدش هم انگار نه انگارش باشه و فکر کنه داره کار زیرساختی میکنه !

از صمیم قلب دوست دارم تیم ملی فوتبال ایران این چند بازی پیش رو را با برد پشت سر بگذارند و ایران به جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل صعود کنه تا فوتبال ایران بیش از این آسیب نبینه، آغاز دو هفته انتظار ...

یک قدم من، یک قدم تو

وقتی بچه بودیم یک بازی انجام میدادیم، بازی اینجوری بود که دو نفر در فاصله دور از هم میایستادن و با یک قدم بهم نزدیک میشدن، هر کسی نوبتش میشد باید یک قدم برمیداشت، از قدم مورچه ای تا قدم فیلی، هر کسی آخر میتونست پاشو بزاره روی پای اون یکی برنده بود.

جدا از اینکه قرار بود یک نفر برنده باشه این بازی یک درس داشت، اینکه برای رسیدن و برنده شدن هر کسی باید یک قدم برمیداشت، اگر کسی قدم برنمیداشت یعنی نمیخواست بازی کنه، بازی نمیکردیم ولی وقتی اولین قدم را برمیداشتیم یعنی میخواستیم بازی کنیم و بازی میکردیم.

درس بزرگ این بازی این بود که برای رسیدن باید یک قدم برداشت، اگر کسی یک قدم برداشت منم هم باید یک قدم بردارم، همین یک قدم من و یک قدم تو بود که بهم میرسیدیم.

کاش درس های بازی های کودکی امون را خوب یاد میگرفتیم که وقتی بزرگ شدیم بدونیم توی زندگیمون باید چیکار کنیم، این روزا کسانی شکست میخورند که اون بازی های کودکانه را یا بازی نکردند یا جدی نگرفتند یا درس هاش را یاد نگرفتند.


پی نوشت: یکی از دوستان گفت اسم بازی "گردو شکستم" بود، اون قدم فیلی و مورچه یک بازی دیگه بود که یکی میایستاد و به دیگران میگفت چه قدمی بردارند البته فکر کنم توی گردوم شکستم هم هر کسی میتونست قدم کوچیک یا بزرگ برداره تا زودتر به دیوار روبرو برسند و بهش دست بزنند.